Categorie: Maatschappelijk

Soms is het erg interessant om eens te kijken welke connecties je hebt op LinkedIn. Ik heb zojuist eens gekeken naar mijn connecties. Ik verbaasde me erover dat heel veel mensen niet meer hetzelfde werk doen als ze 6 tot 7 jaar geleden deden. Sommigen zijn een volledig andere weg ingeslagen, sommigen zijn (zoals ik wel verwachtte) gegroeid naar een zwaardere functie met meer verantwoordelijkheid bij hun werkgever. De meesten hebben een ontwikkeling doorgemaakt die zich vertaalt naar een andere functie.

Hierdoor voelt het ook goed om bij mezelf te onderkennen dat er nog groei in mij zit, dat ik graag andere dingen zou willen doen. Dat is gek, want ik heb een eigen bedrijf als VA, maar ik merk dat ik iets heel essentieels mis: verdieping en zingeving. Ik ben altijd iemand geweest die graag anderen helpt om vooruit te komen, om met praktische oplossingen te komen en hen uit te nodigen anders naar dingen te kijken of zich te verdiepen in iets anders.

Wat wil ik?

Ik wil met mijn werk anderen vooruithelpen, zingeven aan het leven. Het gevoel hebben dat ik mensen echt help, dat ik nuttig voor hen ben op geestelijk, sociaal of maatschappelijk vlak. Mijn affiniteit ligt bij geestelijke zorg, psychologie, filosofie, coaching en counseling (van jonge mensen), uitvaartbegeleiding, theologie en sociale vraagstukken.

Vroeger wilde ik altijd graag schrijven, dat wil ik nog steeds maar ik zou graag met meer verdieping willen schrijven. Is dat dan de stip aan mijn horizon? Wil ik daarvoor weer gaan leren, naar school gaan? Nu zeg ik volmondig ‘ja dat wil ik’. De eerlijkheid gebied mij echter om te zeggen dat ik de neiging heb tot wispelturigheid. Ik kan heel enthousiast worden en iets nieuws willen gaan doen, maar zodra het moeilijk wordt of als ik tegenstand ondervind, dan ben ik uit balans en durf ik niet meer.

Zou dat met dit idee ook zo gaan? Eigenlijk durf ik te zeggen dat dat niet het geval is. Dit is iets dat ik al jaren bij me draag.

Al sinds de basisschool heb ik interesse in levensstijl, cultuur, religie en spiritualiteit. Iets zinvols te vertellen hebben. Daarbij is er ook nog de drang om mensen te willen helpen op een dieper niveau. Ik ben een mensen-mens.

Waarom wil ik dit?

Ik wil meer kunnen betekenen voor anderen. Mijn eigen ruimte in mijn leven innemen, ook al word ik in 2021 50 jaar. Ik ben een laatbloeier. Ik word steeds meer wie ik ben en ik wil leren om anderen op het goede spoor te zetten in hun leven. Intuïtief doe ik dat al regelmatig, maar ik zou het graag op professioneel vlak willen doen.

Daarbij consumeer ik liever kennis dan materieel. Als ik mijzelf voed met kennis, word ik een blijer en gelukkiger mens dan wanneer ik spullen koop (m.u.v. boeken).  In mijn huidige werk mis ik die verdieping en het contact met andere mensen.

Inspirerend  boek

Laatst las ik het boek ‘De ziel kent geen leeftijd’ van Thomas Moore en dat inspireerde mij.

Ik wil op mijn leven terug kunnen kijken met een gevoel van voldoening en een bijdrage te hebben geleverd aan andermans levensvreugde. Dat zou toch prachtig zijn? De schrijver is een laatbloeier schrijft hij. Hij trouwde pas toen hij vijftig was (daarvoor was hij monnik) en kreeg ook op die leeftijd zijn eerste kind. Hij gaf zijn eigen leven meer verdieping door anderen te gaan helpen met psychotherapie. Inmiddels is hij 76 jaar en hij werkt en schrijft nog steeds en vindt dat hij tot nu toe een zeer vervuld leven heeft. Aangezien zijn vader wel 100 jaar werd hoop ik voor deze man ook dat hij die leeftijd in goede  gezondheid mag bereiken. Zijn boek zet me aan het denken. Het is lang geleden dat ik een boek las waarin ik aantekeningen maakte in de kantlijn of belangrijke zinnen of alinea’s markeerde. Het is ook wel lekker om weer als vanouds in boeken te schrijven, meestal lees ik e-books. Dingen waar ik over nadenk tijdens het lezen noteer ik in een notitieboek. Het boek leest makkelijk, de anekdotes die de schrijver uit zijn leven beschrijft, maken zijn verhaal minder statisch. ‘De ziel kent geen leeftijd’ triggert mij om over mijn eigen ‘meaning of life’ na te denken. Gezien in dat perspectief is mijn idee over wat ik zou willen eigenlijk heel logisch. De kunst voor mij is nu om niet af te haken als dingen wat ingewikkelder worden. Ik wil doorzetten, daarom moet ik ook goed nadenken over of ik wel een opleiding kan en wil doen.

Opleiding

Onderzoek op internet levert mij een opleiding op die mogelijk wat voor mij is: Hogeschool voor Theologie en Geesteswetenschappen van Fontys in Utrecht. Wat ik op die site lees over de inhoud van de opleiding spreekt me aan. Vorige week volgde ik een online voorlichtingsavond en legde ik contact met een tweedejaars voltijdstudente van 20 jaar. Van haar kreeg ik nog meer inside information over de opleiding. Zij loopt nu haar eerste stage bij het Leger des Heils en heeft het naar haar zin. Volgende week ga ik online een dag proef studeren.

Het zou toch prachtig zijn als ik alles wat ik tot nu toe heb geleerd en nog ga leren, met elkaar zou kunnen combineren tot zinvol, verdiepend werk? Ik kan niet wachten!!

2019

Ik had er zin in! Maar in de praktijk viel het toch een beetje tegen. Ik verzandde in het redigeren van scripties voor hbo-studenten. Belangrijk werk, maar zeker niet mijn droom. Mijn motivatie zakte met de dag! Via een interessante post op LinkedIn kwam ik terecht bij een andere coach. Een hele leuke vrouw, maar ik had geen interesse in haar opleiding (te duur), het contact verwaterde.

Zij zette mij wel aan het denken over wat ik dan wel wilde met mijn eigen bedrijf. Ik bedacht dat ik het geweldig vond om oudere mensen en hun familie te interviewen voor een levensloopverhaal. Na wat heen en weer googelen realiseerde ik me dat het prachtig werk is, maar dat het ontzettend veel tijd kost. Hoe zou je daar dan in vredesnaam een prijskaartje aan kunnen hangen? Ik zette het idee in de ijskast.

Weer in loondienst

Vorig jaar (2019) moest ik door omstandigheden weer als secretaresse in loondienst gaan werken. Ik heb bij twee bedrijven een half jaar gewerkt. Het was interessant en het leerde mij dat ik mijn werk nog steeds goed kan, maar ook dat ik toch liever andere dingen doe. In september 2019 besloot ik om mijn bedrijf op te doeken. In februari 2020, inmiddels werkzaam bij het tweede bedrijf, realiseerde ik mij dat ook dit werk het niet was voor mij. Ik heb dat eerlijk aangegeven bij het bedrijf en gezegd dat ik na het uitdienen van mijn contract tot half mei, niet wilde blijven. Zij vonden het heel moedig van mij. Het was voor mij de eerste beslissing die ik puur op mijn gevoel en intuïtie nam en dat leverde mij heel veel op.

Corona

Toen kwam corona en moesten ook wij verplicht thuis gaan werken. Eerst werkte ik aan de eetkamertafel, maar daarna heb ik een werkplek ingericht in een aparte kamer. Uiteindelijk werkte ik twee maanden thuis. Mijn contract was afgelopen en ik ben nog een keer terug geweest naar het kantoor waar ik werkte. Op anderhalve meter afstand heb ik mijn bedrijfslaptop afgegeven en van vier collega’s afscheid kunnen nemen. Toen was het voorbij.

Virtueel assistent

Na het inleveren van mijn spullen, dacht ik in de trein naar huis na over wat nu mijn volgende stap zou zijn. Waarom zou ik niet nogmaals proberen om vanuit huis te gaan werken? Dat had ik nu immers ook gedaan voor mijn werkgever? Maar wat dan?

Inmiddels had ik al twee afspraken gehad met een coach, die mij hielp met dingen verwerken. Zoals het overlijden van mijn beste vriendin in december 2019. In de praktijk hadden we het echter steeds weer over mijn zoektocht naar wat ik nou wilde.

Eind mei zijn we samen gaan wandelen in coronatijd. We spraken over dezelfde dingen als waar ik over sprak met mijn wandelcoach in 2014. Opeens zei zij tegen mij: ‘Ik snap niet waarom je niet opnieuw je eigen bedrijf opzet! Je hebt alles al in huis. Misschien moet je het meer zoeken in virtuele ondersteuning van kleine bedrijven. Daar ligt jouw kracht.’

Kamer van Koophandel

En weet je? Ze had gelijk! Nog geen twee weken later zat ik voor de tweede maal bij de Kamer van Koophandel in twee jaar tijd. Het was 2 juni, een dag nadat de horeca en terrassen weer open mochten en het was prachtig weer. Deze keer zat ik een stuk zelfverzekerder bij de man van de Kamer van Koophandel dan in 2018, want nu had ik een plan. Nog wel geen vastomlijnd plan, maar een plan. Mijn eerste cliënt kreeg ik via deze coach, de derde cliënt ook, de tweede cliënt heeft mij zelf gevonden. Ik ben er nog lang niet, maar ik werk voor mezelf en ik voel me goed. Deze keer slaag ik zeker! In een volgend blog vertel ik daar meer over.

Combinatie van een blog van april 2016 en april 2018

Heb je dat ook wel eens, dat je echt een schop onder je kont nodig hebt? (Mascha 2016)

Ik heb dat echt nodig op dit moment, eigenlijk al een jaar of twee. Al die tijd heb ik allerlei plannen gemaakt en loopt mijn hoofd over van de ideeën, maar uiteindelijk doe ik er helemaal niks mee!

Angst

Ik ben een bangerd. Twee jaar geleden wist ik al dat ik iets met schrijven wilde doen. Toen dat niet zo gemakkelijk bleek, bedacht ik dat ik dan toch maar weer mijn oude beroep moest gaan oppakken. Vervolgens vond ik coaching wel erg leuk om te doen, daarna leraar Nederlands worden op een middelbare school, toen weer journalist. En nu weet ik het niet meer. Het enige dat ik kan bedenken is dat ik plannen maken leuk vind en allerlei spullen ervoor aanschaffen ook, maar dat ik het eigenlijk gewoon niet durf. Ik ben er niet overtuigd dat ik het kan, dat ik genoeg in mijn mars heb om van het schrijven, redigeren of redactie voeren, mijn werk kan maken. En nu heb ik nog sterker de drang om te gaan werken in loondienst, omdat alles dan gewoon zoveel makkelijker is. Dan kan ik me daarnaast uitleven op creatief gebied, maar heb ik in elk geval geen financiële zorgen. Gaan werken heeft om meerdere redenen een behoorlijke angstfactor voor mij. Ik ben onzeker over of ik het nog wel kan; werken en voldoen aan de eisen van anderen en de nog hogere eisen van mezelf.

Gisteren heb ik een oude vriend (wandelcoach) om raad gevraagd. Misschien kan hij mij die schop onder mijn kont wel geven, want het zelf doen lukt niet erg.

Ik lees en surf me suf en wil van alles aanschaffen om het voor mezelf mogelijk te maken om te beginnen. Ik heb een mooi boek staan, dat heet ‘Begin’, misschien moet ik daar maar eens in lezen om over die drempel te komen.

2016

Het bovenstaande dateert van 2016. Ik heb toen mijn wandelcoach gemaild en gevraagd of hij nog goede tips voor mij had. Dat had hij!

‘Vervelend dat je weer in zo´n onzekere fase zit. Eerste tip: lees je eigen blogs over het coaching traject nog eens terug. Jammer dat je sindsdien zo weinig aan je pennestreken toekomt! Maar denk nog eens terug aan de wandeling waarin we het hadden over de innerlijke criticus en de innerlijke vriend(in). Die eerste is in je epistel ruimschoots aan het woord. Ik zou graag de reactie van de tweede nog eens lezen. En dan de reis van de held: wat zou Maya doen? Nou ja, inmiddels moeten we zeggen wat zou zij hebben gedaan? Ik heb natuurlijk geen pasklare antwoorden voor je. Zou ook niet goed zijn voor een coach. Maar laat je gedachten nog eens gaan over de dingen die we hebben besproken – ik denk dat die nog steeds verheldering zouden kunnen geven.’

2018

In april 2018 besloot ik voor de eerste keer om mijn eigen bedrijf te beginnen. Gewoon doen! Ik dacht toen dat ik best goed op een rijtje had wat ik wilde doen, waar mijn kracht lag. In de praktijk pakte het toch iets anders uit. Ik vertelde mijn coach wat ik ging doen. Zijn antwoord:

‘Wat een fantastisch nieuws! Gefeliciteerd met het nieuwe bedrijf. Het is inderdaad een tijd geleden maar ik heb ook hele goede herinneringen aan ons wandelcoach traject. Voor mij zeker net zo leerzaam als voor jou denk ik. Ik ben supertrots op je dat je de stap alsnog waagt. Volgens mij heb je alles in huis om er een succes van te maken. De teksten die ik van je gezien heb waren altijd levendig, direct en vlot geschreven. Ik ben in de tussentijd nog een paar keer op zoek geweest naar nieuwe pennestreken maar daar was het steeds wat stilletjes. En ook op facebook ben je niet meer zo actief? (horen wie het zegt, ik eerlijk gezegd ook niet). Heel veel succes!’

11 november 2015

Vandaag is het 11 november. In Haarlem, waar ik vandaan kom, is dat de dag dat Sint Maarten wordt gevierd. Sint Maarten kennen we in Nederland alleen in Noord-Holland en in Friesland, maar zeker niet in Zuid-Holland waar ik al sinds 1985 woon. Hier vieren we Halloween. Dat is ook leuk, maar heeft een totaal andere achtergrond dan mijn Sint Maarten. Vanmorgen zei ik nog tegen mijn zusje: ‘Ik mis het dat Sint Maarten, met lampionnen langs de deuren in de flat, liedjes zingen en dan een snoepje krijgen.’ Dat de lampionnen negen van de tien keer in de fik vliegen omdat ze licht geven door een heuse kaars, is snel vergeten. Het is pure nostalgie. Vroeger, voor 1985, was het rond Sint Maarten ook altijd de tijd van de nieuwe ‘Kinderen voor kinderen’- plaat en het tv-programma. Dat vond ik ook erg leuk, maar tegenwoordig mis ik het steeds.

Hoe dan ook, ik mis de viering van Sint Maarten. Zoals ik nog veel andere dingen mis uit mijn jeugd. Ik word oud! Ik ben 44 jaar en bij leeftijdgenoten uit mijn omgeving gebeuren veel vervelende dingen. Mensen die veel te jong sterven, ouders die ineens overlijden, mensen die overspannen raken of een burn-out krijgen. Mensen die op een andere manier niet goed in hun vel zitten.

Geld

Ik heb zelf ook regelmatig last van depressieve gevoelens omdat niet alles kan wat ik zou willen. Dat is balen. Het heeft eigenlijk altijd te maken met geld. De hele wereld draait om geld. En als je daar net niet genoeg van hebt, word je zonder pardon van alles uitgesloten. Van opleidingen, banen, op vakantie gaan. Dan kost het moeite om de eindjes aan elkaar te knopen. Dat probleem is ook voor mij niet vreemd. Natuurlijk zijn er genoeg mensen die het nog veel slechter hebben dan ik. Eigenlijk mag ik niet klagen. Als ik zie dat voor veel mensen iets normaals als elke avond warm eten op tafel of een slaapplaats voor de nacht niet tot de mogelijkheden behoort, dan schrik ik daar heel erg van. Dan schaam ik me diep voor mijn eigen sores.

Maatschappij en burn-out

Ook bij mijn naasten gebeuren veel nare dingen. Ik weet dat ik ze nooit allemaal kan helpen, ik ben ook maar beperkt, maar een luisterend oor probeer ik wel te bieden. Het lukt me niet altijd, het gebeurt vaak genoeg dat ook mijn emmertje vol is en ik moeite moet doen om dingen een plekje te geven voor mezelf. Machteloos voel ik me dan en ik word er moedeloos van. Waarom kan het niet meer zo zijn als toen ik nog met mijn lampionnetje langs de deuren in de flat liep? Alles, de hele samenleving, leek toen zoveel makkelijker dan nu. De welvaart heeft ons veel gebracht, maar ook erg veel afgepakt. Volgens mij waren er nog nooit zoveel mensen die thuiszitten omdat ze overspannen zijn of een burn-out hebben. Onze maatschappij vraagt zoveel van ons, mentaal en financieel, dat het voor veel mensen niet meer te doen is. Ik weet hoe dat is, het was voor mij de reden om bewust thuisblijfmoeder te worden toen ik bijna drie jaar geleden werkeloos werd. Ik ben thuis.

Schoolpleingesprek

Zomaar een gesprek op het schoolplein van moeders onder elkaar: ‘Zeg wat doe jij eigenlijk voor de kost?’ ‘Nou, eigenlijk niets en ook weer alles.’ ‘Huh?’ ‘Ik ben moeder. Meestal ben ik blij met mijn leven zoals het is. Alleen zou het soms financieel simpeler zijn als ik wel geld verdiende. Ik ben de hele dag bezig en ik ben ’s avonds eigenlijk wel moe, dus ik werk. Maar ja, als ik zou werken zou ik niet elke dag een flinke wandeling met mijn hond kunnen maken en ook niet dagelijks thee kunnen drinken met mijn dochters als ze uit school komen of lekker koken. Het enige dat ik niet leuk vind van thuisblijfmoeder zijn is het huishouden. Ik heb er zo’n hekel aan en je bent nooit klaar. Dus ja, eigenlijk doe ik alles en niks.’

Dit gesprek heeft niet exact zo plaatsgevonden als hierboven beschreven. Het geeft wel aan dat je je tegenwoordig als werkende moeder, maar ook als thuisblijfmoeder altijd moet verdedigen. Het is nooit goed en vooral vrouwen gunnen elkaar ontzettend weinig. Als je werkt ben je er niet voor je kind. Maar als je thuis bent dan is het ook niet goed want wat doe je dan de hele dag? En hoe kan je dan met vakantie en nieuwe kleren kopen of een computer of een tablet voor je kind of die merkkleding voor je kind of die mooie tas? Dat gaat dan niet. Maar het gemis daarvan weegt voor mij niet op tegen de stress die ik had als werkende moeder. Ik ken beide kanten.

We moeten zoveel

Je moet als vrouw in onze maatschappij zoveel: werken, er leuk uitzien, kinderen krijgen en verzorgen, een leuke partner zijn, een goede baan hebben, anderen helpen, sporten, socializen, op de hoogte blijven van wat er op de wereld gebeurt en vergeet vooral het huishouden niet. Het is toch onmogelijk om aan die standaard te voldoen?

Kortom, ik begrijp ze allebei: de werkende moeder en de thuisblijfmoeder. Ik ben ook allebei. Maar het zou zoveel leuker zijn op de wereld als we elkaar ook iets gunnen. Niet direct ons oordeel klaar hebben of een ander de schuld geven als er iets niet goed gaat in je leven. Je bent zelf verantwoordelijk. Het belang van je geliefden en zeker ook van jezelf moet het belangrijkste zijn. Dat is namelijk ook het enige dat je zelf in de hand hebt. Echt waar, ik spreek uit ervaring, maar het was een lange weg om thuis te komen.