11 december 2014
Ik voel me aangesproken door het verhaal van Samira op het blog van Hilde Backus van 25 november. Ik herken haar worstelingen, die heb ik zelf ook. Om een of andere reden is het in onze maatschappij gewoon geworden om alleen werk te doen dat status heeft. Een accountant heeft meer status dan een verkoopster in een modezaak. Een secretaresse heeft minder status dan de directeur. Heel vaak is de reden dat we bang zijn dat mensen ons niet goed genoeg vinden als we inderdaad secretaresse of verkoopster zijn i.p.v. accountant of directeur. Ik betrap mezelf er ook op dat ik veroordeel op die grond. Heel veel mensen doen werk dat door de omgeving wordt ‘goedgekeurd’, maar waar ze niet gelukkig van worden.
Wat ben ik dan?
Ik vraag het mezelf ook vaak af: ik ben geen secretaresse, maar wat ben ik dan wel? Ik schrijf graag, dat kwam ook uit mijn loopbaancoaching, maar nu ik de keuze heb gemaakt om te gaan schrijven lukt het niet. Ik heb een cursus journalistiek op mijn oude hbo gevolgd. Het was leuk en ik heb er veel van geleerd. Maar in de praktijk blijkt dat ik niet echt een journalist ben. Ik ben een schrijver en misschien ook wel een coach of leraar. Ik kan goed reflecteren op mezelf en ik help anderen met hun zelfreflectie. Daar word ik blij van.
Van lekker koken word ik ook blij, maar kok worden zie ik niet zitten. Teveel stress en daar kan ik absoluut niet tegen. Maar wat dan wel? Ik kijk vooral naar wat anderen vinden en luister te weinig naar mezelf. Blijkbaar vind ik dat ik iets moet doen dat status heeft in de maatschappij. Ik blijf altijd maar bang dat ik word gezien als een dom persoon door het werk dat ik doe. De mening van mensen om wie ik niets geef blijkt zwaarder te wegen dan van de mensen die van mij houden. Waarom eigenlijk? Waarom moet ik van mezelf aan zo’n ideaalbeeld voldoen, waarom wil ik dat mensen tegen mij opkijken of mij als een voorbeeld zien? Ik weet het niet. Ik wil zin geven aan mijn leven en aan dat van anderen, belangrijk en nuttig zijn en gewaardeerd worden. Maar willen we dat niet allemaal?
Doorgeslagen
Ik heb in het verleden al zoveel gegraven in mezelf en soms vraag ik me echt af of al dat gegraaf wel zin heeft gehad. Ik ben erin doorgeslagen denk ik. Ik heb een talent om te blijven hangen in het verleden en in dingen die niet goed zijn gegaan. Ik kijk bijna nooit naar wat ik wel allemaal bereikt heb en wat ik wel allemaal kan. Waarom altijd concentreren op iemands zwakheden? Waarom niet op waar iemand goed in is?
Zij kennen mij niet
Ik ben er inmiddels wel achter dat ik me teveel aantrek van mensen die mij pijn hebben gedaan, me hebben gekleineerd of vernederd. Ik heb het zelf laten gebeuren, net alsof ik vond dat ik dat verdiende. Kennen die mensen mij eigenlijk wel? Het zijn in elk geval niet de mensen met de grote mensenkennis, wel de mensen met veel macht en dat klopt niet vind ik. Waarom laat ik het toe dat anderen mij kleineren en vernederen? Dat is toch belachelijk? Als ik heel eerlijk en met compassie naar mezelf zou kijken, dan klopt er niets van wat sommige anderen zeggen. Zij kennen mij niet en hebben nooit de moeite genomen om me te leren kennen.
Eerlijk duurt het langst
Ik ben gestopt met werk dat niet bij mij past en heb geluk gevonden in mijn gezin, mijn hond en mijn familie. Als ik niet boventallig zou zijn geweest, had ik nu nog steeds werk gedaan dat niet bij mij past. Had ik nog steeds niet gewoon mezelf kunnen zijn. Er zijn gelukkig veel mensen die mij wel de moeite waard vinden en die maakt het helemaal niets uit wat voor werk ik doe of heb gedaan. Zij waarderen mij gewoon om mezelf en ik waardeer hen om wie ze zijn.
Ik ben eerlijk en recht door zee, maar dat wordt niet overal gewaardeerd. ‘Eerlijk duurt het langst’, zegt mijn vader altijd en hij heeft gelijk.
Compassie
Misschien wil ik wel gewoon een thuisblijfmoeder zijn die graag voor haar gezin en haar familie zorgt. Iemand die anderen kan troosten als ze verdriet hebben of kan helpen om hun zelfbeeld op te poetsen of te helpen met zelfreflectie. Wat is daar eigenlijk mis mee? ‘Meer compassie voor jezelf voelen’, dat is wat Hilde Backus mij meegaf toen ik haar interviewde een paar weken geleden. En dát is denk ik voor bijna iedereen de sleutel in die zoektocht naar wat bij je past. Je bent goed zoals je bent. Ik ben goed zoals ik ben!
Foto’s van facebooksite ‘Let the wolves run free’
