7 januari 2015
Getver! Ik ben moe, lamlendig en niet vooruit te branden, bovendien komt er niks goeds uit mijn handen.
In mijn hoofd had ik mezelf tot januari 2015 gegeven om uit te zoeken wat ik nu verder wil, hoe ik nu verder ga. Meerdere keren dacht ik het te weten en meerdere keren kwam ik er weer op terug. Blijkbaar kan ik geen keuze maken, blijf ik hangen in hoe het nu is. Ik kom geen stap verder. Ik werd vanmorgen met mijn neus op de feiten gedrukt. De moeder van een vriendinnetje van mijn jongste dochter vroeg me of ik al lekker aan het werk was op journalistiek gebied? Ik vertelde haar kort dat het allemaal nog niet gelukt is en dat het niet zo lekker loopt. Zij dacht dat ik nu wel lekker bezig zou zijn. Niet dus.
Soebatten
Toen ik thuiskwam bedacht ik voor de miljoenste keer: ‘wat wil ik nu echt, wat moet ik doen, waar ben ik goed in?’ Ik kan er nog steeds geen antwoord op geven. Je zou toch denken dat ik na twee jaar soebatten nu toch wel zou weten wat het moet worden, maar niks is minder waar. Dingen die ik wil of die ik ambieer blijken in de praktijk volledig onhaalbaar te zijn. In mijn laatste blog heb ik gezegd dat ik misschien gewoon thuisblijfmoeder wil zijn, tenzij er iets heel erg leuks voorbij komt qua werk. Dat is ook zo.
Vorige week kreeg ik een superleuke functie binnen over de mail en hoewel het toch een echte secretaressefunctie is, vond ik het toch leuk om erop te reageren. Geen idee of ik überhaupt geschikt ben of geselecteerd word voor de functie, maar het gaf me wel een boost. Even dan toch. In mijn hoofd was ik helemaal enthousiast en energiek door deze vacature, maar een dag later sloeg de onzekerheid toe en zat ik weer in de put. Allemaal vragen: kan ik dat werk wel? Ben ik wel geschikt? Probeer ik niet te hoog te reiken? Hoe moet ik dat dan doen met de kinderen, de hond en mijn andere bezigheden? Ik kan er geen antwoord op geven en dat frustreert mij enorm. Ik baal! Altijd maar die vragen, altijd maar weer die onzekerheid en die twijfel, ik ben nu 43 jaar en ik ben het echt spuugzat!
Eeuwige twijfel
Het lijkt wel of er nooit een einde komt aan al die twijfels. Voor wie is dat nou niet vermoeiend? Ik wil even kunnen praten met iemand die mij snapt, maar niemand heeft tijd. Iedereen werkt en zij die wel beschikbaar zijn weten het ook niet. Ik moet een schop onder mijn kont hebben. Van mezelf , van anderen heb ik dat al zo vaak gehad ,in positieve zin dat wel. Zelf heb ik het ook regelmatig gedaan, maar ik verval snel weer in mijn oude patroon van twijfelen. Ik krijg inmiddels geen WW-uitkering meer en weet niet hoever mijn plicht nou nog doorloopt qua werk zoeken. Ze kunnen me niet meer korten of mijn uitkering, want die heb ik niet meer, maar in mijn werkmap staat nog altijd die verplichting. Ik snap er niks van.
Verder gaan als je somber bent
Ik wil gewoon zo graag verder met mijn leven, maar ik heb het gevoel dat ik verplicht in de koelkast zit. Ik durf niet te genieten van dingen die ik gekocht of gekregen heb, omdat ik bang ben. Bang dat als ik iets dergelijks op facebook zet, mensen denken dat ik blijkbaar meer te besteden heb dan ik zeg. Kortom, ik kan nog steeds niet mezelf zijn.
Ik heb een boekenkast vol met boeken die mij de weg zouden wijzen en waar ik wat mee kan, maar ik lees ze geen van allen. Niet lezen maar doen. Dat heb ik volgens mij ook al een keer in een blog gezet. Ik ben voor mijn gevoel nu geen stap verder gekomen.
