Auteur: Mascha Weers

7 januari 2015

Getver! Ik ben moe, lamlendig en niet vooruit te branden, bovendien komt er niks goeds uit mijn handen.

In mijn hoofd had ik mezelf tot januari 2015 gegeven om uit te zoeken wat ik nu verder wil, hoe ik nu verder ga. Meerdere keren dacht ik het te weten en meerdere keren kwam ik er weer op terug. Blijkbaar kan ik geen keuze maken, blijf ik hangen in hoe het nu is. Ik kom geen stap verder. Ik werd vanmorgen met mijn neus op de feiten gedrukt. De moeder van een vriendinnetje van mijn jongste dochter vroeg me of ik al lekker aan het werk was op journalistiek gebied? Ik vertelde haar kort dat het allemaal nog niet gelukt is en dat het niet zo lekker loopt. Zij dacht dat ik nu wel lekker bezig zou zijn. Niet dus.

Soebatten

Toen ik thuiskwam bedacht ik voor de miljoenste keer: ‘wat wil ik nu echt, wat moet ik doen, waar ben ik goed in?’ Ik kan er nog steeds geen antwoord op geven. Je zou toch denken dat ik na twee jaar soebatten nu toch wel zou weten wat het moet worden, maar niks is minder waar. Dingen die ik wil of die ik ambieer blijken in de praktijk volledig onhaalbaar te zijn. In mijn laatste blog heb ik gezegd dat ik misschien gewoon thuisblijfmoeder wil zijn, tenzij er iets heel erg leuks voorbij komt qua werk. Dat is ook zo.

Vorige week kreeg ik een superleuke functie binnen over de mail en hoewel het toch een echte secretaressefunctie is, vond ik het toch leuk om erop te reageren. Geen idee of ik überhaupt geschikt ben of geselecteerd word voor de functie, maar het gaf me wel een boost. Even dan toch. In mijn hoofd was ik helemaal enthousiast en energiek door deze vacature, maar een dag later sloeg de onzekerheid toe en zat ik weer in de put. Allemaal vragen: kan ik dat werk wel? Ben ik wel geschikt? Probeer ik niet te hoog te reiken? Hoe moet ik dat dan doen met de kinderen, de hond en mijn andere bezigheden? Ik kan er geen antwoord op geven en dat frustreert mij enorm. Ik baal! Altijd maar die vragen, altijd maar weer die onzekerheid en die twijfel, ik ben nu 43 jaar en ik ben het echt spuugzat!

Eeuwige twijfel

Het lijkt wel of er nooit een einde komt aan al die twijfels. Voor wie is dat nou niet vermoeiend? Ik wil even kunnen praten met iemand die mij snapt, maar niemand heeft tijd. Iedereen werkt en zij die wel beschikbaar zijn weten het ook niet. Ik moet een schop onder mijn kont hebben. Van mezelf , van anderen heb ik dat al zo vaak gehad ,in positieve zin dat wel. Zelf heb ik het ook regelmatig gedaan, maar ik verval snel weer in mijn oude patroon van twijfelen. Ik krijg inmiddels geen WW-uitkering meer en weet niet hoever mijn plicht nou nog doorloopt qua werk zoeken. Ze kunnen me niet meer korten of mijn uitkering, want die heb ik niet meer, maar in mijn werkmap staat nog altijd die verplichting. Ik snap er niks van.

Verder gaan als je somber bent

Ik wil gewoon zo graag verder met mijn leven, maar ik heb het gevoel dat ik verplicht in de koelkast zit. Ik durf niet te genieten van dingen die ik gekocht of gekregen heb, omdat ik bang ben. Bang dat als ik iets dergelijks op facebook zet, mensen denken dat ik blijkbaar meer te besteden heb dan ik zeg. Kortom, ik kan nog steeds niet mezelf zijn.

Ik heb een boekenkast vol met boeken die mij de weg zouden wijzen en waar ik wat mee kan, maar ik lees ze geen van allen. Niet lezen maar doen. Dat heb ik volgens mij ook al een keer in een blog gezet. Ik ben voor mijn gevoel nu geen stap verder gekomen.

11 december 2014

Ik voel me aangesproken door het verhaal van Samira op het blog van Hilde Backus van 25 november. Ik herken haar worstelingen, die heb ik zelf ook. Om een of andere reden is het in onze maatschappij gewoon geworden om alleen werk te doen dat status heeft. Een accountant heeft meer status dan een verkoopster in een modezaak. Een secretaresse heeft minder status dan de directeur. Heel vaak is de reden dat we bang zijn dat mensen ons niet goed genoeg vinden als we inderdaad secretaresse of verkoopster zijn i.p.v. accountant of directeur. Ik betrap mezelf er ook op dat ik veroordeel op die grond. Heel veel mensen doen werk dat door de omgeving wordt ‘goedgekeurd’, maar waar ze niet gelukkig van worden.

Wat ben ik dan?

Ik vraag het mezelf ook vaak af: ik ben geen secretaresse, maar wat ben ik dan wel? Ik schrijf graag, dat kwam ook uit mijn loopbaancoaching, maar nu ik de keuze heb gemaakt om te gaan schrijven lukt het niet. Ik heb een cursus journalistiek op mijn oude hbo gevolgd. Het was leuk en ik heb er veel van geleerd. Maar in de praktijk blijkt dat ik niet echt een journalist ben. Ik ben een schrijver en misschien ook wel een coach of leraar. Ik kan goed reflecteren op mezelf en ik help anderen met hun zelfreflectie. Daar word ik blij van.

Van lekker koken word ik ook blij, maar kok worden zie ik niet zitten. Teveel stress en daar kan ik absoluut niet tegen. Maar wat dan wel? Ik kijk vooral naar wat anderen vinden en luister te weinig naar mezelf. Blijkbaar vind ik dat ik iets moet doen dat status heeft in de maatschappij. Ik blijf altijd maar bang dat ik word gezien als een dom persoon door het werk dat ik doe. De mening van mensen om wie ik niets geef blijkt zwaarder te wegen dan van de mensen die van mij houden. Waarom eigenlijk? Waarom moet ik van mezelf aan zo’n ideaalbeeld voldoen, waarom wil ik dat mensen tegen mij opkijken of mij als een voorbeeld zien? Ik weet het niet. Ik wil zin geven aan mijn leven en aan dat van anderen, belangrijk en nuttig zijn en gewaardeerd worden. Maar willen we dat niet allemaal?

Doorgeslagen

Ik heb in het verleden al zoveel gegraven in mezelf en soms vraag ik me echt af of al dat gegraaf wel zin heeft gehad. Ik ben erin doorgeslagen denk ik. Ik heb een talent om te blijven hangen in het verleden en in dingen die niet goed zijn gegaan. Ik kijk bijna nooit naar wat ik wel allemaal bereikt heb en wat ik wel allemaal kan. Waarom altijd concentreren op iemands zwakheden? Waarom niet op waar iemand goed in is?

Zij kennen mij niet

Ik ben er inmiddels wel achter dat ik me teveel aantrek van mensen die mij pijn hebben gedaan, me hebben gekleineerd of vernederd. Ik heb het zelf laten gebeuren, net alsof ik vond dat ik dat verdiende. Kennen die mensen mij eigenlijk wel? Het zijn in elk geval niet de mensen met de grote mensenkennis, wel de mensen met veel macht en dat klopt niet vind ik. Waarom laat ik het toe dat anderen mij kleineren en vernederen? Dat is toch belachelijk? Als ik heel eerlijk en met compassie naar mezelf zou kijken, dan klopt er niets van wat sommige anderen zeggen. Zij kennen mij niet en hebben nooit de moeite genomen om me te leren kennen.

Eerlijk duurt het langst

Ik ben gestopt met werk dat niet bij mij past en heb geluk gevonden in mijn gezin, mijn hond en mijn familie. Als ik niet boventallig zou zijn geweest, had ik nu nog steeds werk gedaan dat niet bij mij past. Had ik nog steeds niet gewoon mezelf kunnen zijn. Er zijn gelukkig veel mensen die mij wel de moeite waard vinden en die maakt het helemaal niets uit wat voor werk ik doe of heb gedaan. Zij waarderen mij gewoon om mezelf en ik waardeer hen om wie ze zijn.

Ik ben eerlijk en recht door zee, maar dat wordt niet overal gewaardeerd. ‘Eerlijk duurt het langst’, zegt mijn vader altijd en hij heeft gelijk.

Compassie

Misschien wil ik wel gewoon een thuisblijfmoeder zijn die graag voor haar gezin en haar familie zorgt. Iemand die anderen kan troosten als ze verdriet hebben of kan helpen om hun zelfbeeld op te poetsen of te helpen met zelfreflectie. Wat is daar eigenlijk mis mee? ‘Meer compassie voor jezelf voelen’, dat is wat Hilde Backus mij meegaf toen ik haar interviewde een paar weken geleden. En dát is denk ik voor bijna iedereen de sleutel in die zoektocht naar wat bij  je past. Je bent goed zoals je bent. Ik ben goed zoals ik ben!

Foto’s van facebooksite ‘Let the wolves run free’

Hilde Backus

9 juli 2014

Laatste coachingswandeling

Het is zondag 17 juni 2014, vandaag is de laatste coachingswandeling. We hebben afgesproken om hierna nog een keer te wandelen en dat we de rollen dan omkeren. Ik de coach, wandelcoach Richard de cliënt.  De bedoeling hiervan is om een goede feedback te kunnen geven over hoe ik de sessies heb ervaren als proefklant voor mijn coach in opleiding en of ik er wat aan gehad heb. Maar vooral: of Richard het goed heeft gedaan als wandelcoach. In een sms heb ik hem al laten weten dat ik in september een opfriscursus Journalistiek ga volgen. Voor Richard een belangrijke uitkomst voor zijn eerste proefklant.

Vol hoofd

Het is vandaag mooi weer voor de verandering. De vorige keer waren we voorbereid, ik met regenpak, coach met een paraplu, maar het bleek toen niet nodig gelukkig. 

Ik vertel dat ik soms echt een te vol hoofd heb: er gaat teveel in me om en daardoor kan ik niet slapen of me concentreren. Tip en oefening van mijn coach: maak je hoofd leeg door het vol te maken. Kijk om je heen en benoem alles wat je ziet, denkt en voelt als je rondkijkt. Hiermee maak ik mijn hoofd leeg door het vol te stoppen met informatie van het nu. Toch al niet mijn sterkste kant het nu, ik ben meestal al verder vooruit en daardoor heb ik moeite met mindful te zijn. Dit is een goede oefening. We houden ongeveer tien minuten onze mond dicht en absorberen wat er om ons heen te zien is. Ik vind het zoals altijd erg moeilijk om niet te praten, maar deze keer slaag ik er wonderwel in.

Heldenreis

Mijn coach stelt voor om ‘De reis van de held’ te maken tijdens deze laatste wandeling. Ikzelf ben dan de held in mijn verhaal. Als eerste wil hij weten wie voor mij een held(in) is. De eerste persoon aan wie ik moet denken is de Amerikaanse schrijfster Maya Angelou (‘Ik weet waarom gekooide vogels zingen’). Ik heb een tijd niet aan haar gedacht, maar nu komt ze als eerste naar boven.

Maya Angelou heette eigenlijk Margueritte Johnson en werd op 4 april 1928 geboren in Saint Louis Missouri, ik lees op Wikipedia dat ze dit jaar op 28 mei is overleden. Ze is oud geworden en bleef sterk. Maar ze heeft nog wel meegemaakt dat de Verenigde Staten hun eerste zwarte president hebben gekozen. 

Angelou laat in haar autobiografische romans een energieke, avontuurlijke (opgroeiende) Afrikaans-Amerikaanse vrouw zien die nergens voor terugdeinst. De strijd en het doorzettingsvermogen van een zwarte vrouw in een vijandige, blanke wereld. Ze schrijft over de situatie van zwarte Amerikanen in de eerste helft van de 20e eeuw.

De slavernij is afgeschaft, maar vrij zijn ze nog lang niet. Zij is voor mij een held omdat ze de onrechtvaardigheid om zich heen kon benoemen en bestrijden zonder andere mensen te veroordelen. In plaats daarvan probeert ze anderen juist te begrijpen.

Verlies van controle

De meeste helden vertrekken niet spontaan op hun reis, maar door omstandigheden gedwongen. Ik herken dat ook: ik werd uit mijn comfort zone gedwongen door ontslag. Een bevrijding maar ook spannend: ik moest veel zekerheid achterlaten. Aan de andere kant: hoeveel zekerheid heb je als mens nodig? We bespreken de uitspraak uit de coachkalender: ‘Wees niet bang de controle te verliezen. Je kunt niet verliezen wat je nooit echt hebt gehad!’

Ik wil ik ook zo’n sterke vrouw zijn, net als Maya Angelou. Dat is mijn beeld van de held en de reis ernaartoe. Pas geleden las ik een mooie quote: ‘De shit uit je verleden is de mest voor je toekomst’ (uit: 365 dagen succesvol) en dat kan je zeker zeggen in mijn geval!

Mijn reis

Mijn reis leidt naar een nieuwe carrière als tekstschrijver, journalist, redacteur en blogger. Die reis is al vorig jaar begonnen toen ik tijdens een workshop (‘365 dagen succesvol’) , besloot dat ik mijn wens voor een hond ging doorzetten. Die hond is er gekomen. Binnen twee weken had ik Gilly geadopteerd, want als ik iets wil dan liever gisteren dan vandaag. Tijdens mijn dagelijkse wandelingen met haar, ben ik gaan nadenken. Toen ik begin dit jaar las over de mogelijkheid om proefklant te zijn voor een wandelcoach in opleiding, heb ik ook geen moment getwijfeld om me daarvoor op te geven. ‘De reis van de held leidt naar een schat, een Graal! ‘, zegt mijn coach.  In mijn geval een nieuwe carrière als tekstschrijver. Mijn doel is duidelijk, ik weet waar ik heen moet. Maar de weg is nog wel gevaarlijk…

Draken

We hebben het over de draken die ik op mijn nieuwe pad zou kunnen tegenkomen. Hoe ik die het hoofd kan bieden of zelfs kan verslaan. Eigenlijk kan ik er maar twee bedenken: de financiële onzekerheid van geen vast inkomen hebben en gebrek aan zelfvertrouwen. Maar beide zijn niet onoverwinnelijk. Ik merk dat ik mij veel zekerder voel over mijn skills als tekstschrijver en journalist/redacteur, dan over mijn oude werk als secretaresse. Ik voel me stukken beter bij mijn ‘nieuwe’ werk. Ik krijg er energie van!! Echt super is dat. Beetje jammer alleen dat ik gelijk weer niet kan slapen nadat ik me heb ingeschreven voor die cursus Journalistiek. Gelukkig heb veel bondgenoten op mijn reis vindt mijn coach. Natuurlijk ’the usual suspects’: mijn man, mijn kinderen, vriendinnen als Desiré en Hellen. Zij staan dichtbij. Allemaal met hun eigen kracht en hun eigen talenten. Zij kunnen mij op hun eigen manier helpen. Er wachten nog vele andere bondgenoten op mij: ik ga op zoek naar soort- en lotgenoten via LinkedIn en via blogs. Met de steun van mijn gezin, familie en vrienden kan ik de meeste draken wel het hoofd bieden denk ik.

Bomenschaalvraag

We doen nog een keer de bomenschaalvraag. Tijdens de eerste wandeling stond ik op 5 denk ik en nu loop ik direct naar ongeveer 8,5.  Dit wandelcoachprogramma heeft me heel veel gebracht, maar het belangrijkste is denk ik wel dat ik de knop heb kunnen omzetten:  ‘Ik ben niet meer een management assistente die graag zou willen schrijven. Ik ben een beginnende tekstschrijver!’

Dat heeft Richard dan bereikt als wandelcoach in opleiding en daar mag hij heel trots op zijn vind ik. Graag wil ik tot slot de quote delen die mijn vriendin Desiré op mijn facebook tijdlijn zette:

“Het leven is geen competitie. Eenieder maakt zijn eigen reis. Volg je eigen pad. Maak eigen keuzes en benut je kwaliteiten.” (Quote Voor Positiviteit)

Beter kan ik het zelf niet verwoorden. Bedankt Richard!

17 juni 2014

Zijn speurtocht was lang, maar zeker. Want de geest leefde, wachtte. Eenmaal verlost herrees zijn kracht. De wolf was weer vrij. (Uit: Het lied van de wolf – George Stone)

Het is Moederdag en ik heb een afspraak met mijn wandelcoach voor een wandeling. Ik kom op het startpunt aan in mijn regenpak, er is namelijk zeer slecht weer voorspeld. Mijn coach heeft een paraplu bij zich. En wat denk je? Uiteraard gaat het niet regenen!

Boek

Zodra ik aankom moet ik mijn verhaal kwijt over een boek waarin ik begonnen ben met lezen. Ik ben er zo vol van dat ik vrij snel buiten adem raak en mijn coach mij tot rust en ademhalen moet manen. Het zit nogal hoog dat boek: ‘Lady of Hay’ van Barbara Erskine. Ik herken erg veel van mezelf in het boek dat gaat over een journaliste die een serie artikelen schrijft over reïncarnatie, hypnose en regressietherapie. Ik wilde dat ooit ook worden, ongeveer 25 jaar geleden. Het boek pakt mij omdat de hoofdpersoon onder hypnose teruggaat naar een vorig leven. Ik heb me altijd al afgevraagd hoeveel daarvan waar is. Aan de ene kant wil ik het geloven, aan de andere kant vind ik het grote onzin. Maar ergens stelt het mij ook wel gerust dat er na dit leven mogelijk nog een leven is en mijn geest verder zal  leven. Ik ben zo gepakt door dat boek dat ik er gewoon niet van kan slapen. Ik besluit het weg te leggen en pas verder te lezen als ik minder bevattelijk ben. Mijn reactie is nogal overgevoelig als ik niet helemaal in balans ben.

Omdraaiprincipe

Mijn coach maant mij tot rustig ademhalen en vijf minuten niet te praten, alleen te letten op de omgeving. Wat zie ik en waar doet het mij aan denken? Het waait nogal hard en ik zie de boomtoppen van de populieren heen en weer gaan. Het valt mij op hoeveel konijnen er rondlopen en dat er mos op veel bomen zit. Op het moment dat we even stilstaan om naar de zwaaiende boomtoppen te kijken vliegt een koppel eenden ineens weg. Ze kiezen precies dat moment om weg te vliegen.

Waar doen die zwaaiende boomtoppen mij aan denken? Ik zie het als mijn zorgen die wegwaaien, de muizenissen in mijn hoofd die vervagen door de wind. Ik haal het voorbeeld aan van het Winnie de Poeh verhaal ‘A blustery day’ in het Nederlands gewoon ‘Waaibomenfeest’ genoemd. We hebben het kort even over de Tao van Poeh. Die waaiende boomtoppen geven mij rust, zorgen ervoor dat mijn zorgen (even) wegwaaien. ‘Kinderen weten nog niet dat het allemaal niet zo gemakkelijk gaat,’ mijmer ik hardop. Mijn coach draait het om, daar houdt hij van: ‘Volwassenen vergeten misschien op een gegeven moment dat het vaak wèl zo gemakkelijk gaat!’ Ik merk dat ik in het dagelijks leven zijn ‘omkeerprincipe’ ook ga gebruiken tegenover anderen. 

Toch nog een blokkade

Mijn coach vindt dat ik dit beeld moet vastleggen en ik maak een filmpje van waaiende boomtoppen. We lopen verder over de niet gebaande weggetjes, dwars door het natuurgebied. Ondertussen vertel ik wat mij tegenhoudt om volledig te gaan voor het schrijven van teksten. Ik vind het eng, ben bang dat ik er niet genoeg mee zal verdienen en daardoor de financiële druk op mijn man vergroot. Ik voel me daar niet goed bij. Dat is een van de dingen die mij blokkeert in mijn schrijvende bestaan, daardoor lukt het niet om te schrijven. De stem van mijn ‘innerlijke vriend’ komt niet boven de stem van mijn ‘innerlijke criticus’ uit. Die criticus heeft namelijk nogal een grote bek.

Een andere ‘blokkade’ is dat het voor mij erg belangrijk is om thuis te kunnen zijn voor mijn kinderen. Ik voel me er goed bij dat ik er ben. ‘Misschien wil je er ook gewoon wel voor hen zijn. Daar is niks mis mee hoor,’ vindt mijn coach.

Het lied van de Koekoek

We horen een Koekoek roepen. ‘Wat roept die Koekoek?’ Eigenlijk altijd hetzelfde: koekoek. Net als ik eigenlijk. Ik betrap mij erop dat ik ook heel vaak herhaal wat mij tegenhoudt. Dat ik bang ben niet goed genoeg te zijn, dat het niet lukt etc., net als die Koekoek. Ik leg het uit. Ik ben geneigd om de weg van de minste weerstand te kiezen, omdat het zo gemakkelijk is, ik heb nog niet het lef om door te zetten. Deze wandelcoaching is geslaagd als ik dat lef wel heb. We lopen tegen de wind in. ‘Soms geeft het letterlijk een ander beeld als je je omdraait en met de wind in de rug loopt. Zo werkt het ook met die angst van jou. Loop eens de andere kant op,’ adviseert mijn coach. Tja, wat heb ik eigenlijk te verliezen? Mijn inkomen, maar uiteindelijk heb ik meer te winnen besef ik. Is dat dan toch mijn innerlijke vriend die daar spreekt?

Het lied van de wolf

Ik vertel over een ander boek dat indruk op mij heeft gemaakt: ‘Het lied van de wolf’ van George Stone, omdat het boek het leven van een wolf beschrijft die uit zijn roedel is verstoten, omdat hij zingt (huilen naar de maan). Ik heb het boek gelezen toen ik in de derde klas van de mavo zat, dat is in 1986-1987 geweest. Het gedicht waar het boek mee begint heb ik voorgedragen voor de klas. Ik vertel over een kennis van de hondenschool, zij heeft Malamute honden. Malamutes lijken erg veel op wolven. Juist op dat moment zie ik een echte ‘wolf’ lopen! Enthousiast wijs ik op de wolf die ons tegemoet komt in het veld. Wij zijn allebei zeer verbaasd over dit toeval. De wolf komt dichterbij. Hij is erg groot met een hele dikke vacht. Zijn baas loopt achter hem. We kunnen de hond aaien. Het is namelijk echt een hond vertelt zijn baas. Hij zou een kruising zijn van een wolf en een herder. De ‘wolfshond’ gaat een stukje verderop zitten wachten tot zijn baas komt. Ik vind het echt heel erg jammer dat we geen foto hebben gemaakt van dit geweldige dier. Ik ben nog steeds verbaasd over dit ongelooflijke toeval! Toeval bestaat niet zeggen ze. Dat lezen we in het boek ‘De Celestijnse Belofte’ van James Redfield. We hebben het allebei gelezen.

We lopen verder door het veld. We hebben het over energievreters zoals die worden beschreven in het boek ‘De Celestijnse Belofte’.

We besluiten om mijn ‘favoriete weggetje’ over het pad van de boomstammen door het water, nu een keer andersom te lopen. Gewoon om te kijken of het echt werkt  dat omkeerprincipe.

Het omkeerprincipe van mijn coach werkt echt! Het geeft mij ‘another view’ op mijn dromen, mijn keuzes. Het vergrendelscherm en het beginscherm van mijn smartphone tonen inmiddels allebei bovenstaande foto, om mij eraan te herinneren om dingen anders te bekijken. Afgelopen zondag liep ik mijn laatste wandeling met mijn wandelcoach en ik kreeg van hem een boekje cadeau: ‘Wandel je wijzer. natuur en stad als coach’ van Aat van der Harst. Een echte aanrader!! Over die laatste wandeling vertel ik mogelijk in mijn volgende blog.

Zo schrijf ik mijn wandelcoach nog dat het me maar niet lukt om te schrijven of te bloggen en zo lees ik ineens een artikel op een website die mij uitdaagt om toch iets op papier te zetten. Grappig…

In het artikel staat: “Er zijn dus veel mensen die met het gevoel rondlopen dat het leven pas echt gaat beginnen als….je je opleiding hebt afgerond; je eenmaal een huis hebt gekocht etc. Met andere woorden: Nu sappelen met het idee dat er ooit een tijdperk zal aanbreken waarin alles op zijn plaats is gevallen, je gelukkig bent en alles vanzelf gaat. Maar dat komt maar niet.” (uit: ‘De luxe van genoeg’ van Martin van der Gaag )

Herkenbaar

Pfoe, wat herkenbaar zeg! Ik denk ook altijd dat ik eerst nog van alles moet doen om dan toch echt schrijver of journalist te worden, of allebei… Ik moet nog een opleiding doen, of een cursus om beter te schrijven, of dingen gaan doen die totaal niet bij mij passen etc. Allemaal met als doel dat ik kan zeggen dat ik een ‘diploma’ heb voor iets dat ik al jaren kan: schrijven. Blijkbaar is onze samenleving zo opgezet dat je voor alles een papiertje moet hebben, wil je een bepaald vak kunnen uitoefenen. We hebben het niet meer over natuurlijk talent, bepaalde karaktereigenschappen die onontbeerlijk zijn of jarenlange ervaring, al dan niet professioneel. Sinds ik heb besloten om toch echt te gaan schrijven voor een blog, een tijdschrift een nieuwsbrief of wat dan ook, blokkeer ik. Het lukt niet. Net of iets ‘moeten’ er alleen al voor zorgt dat het dan juist niet lukt. De ene na de andere onzekerheid steekt de kop op: ‘Is het wel interessant wat ik schrijf?’, ‘Kan ik wel van schrijven mijn werk maken zonder hbo-diploma Journalistiek?’, maar ook: “Waarom moest ik weg bij mijn werkgever en mocht een ander blijven?”, “Ben ik wel goed genoeg voor wat ik wil?”, “Ben ik niet te egoïstisch dat ik dit wil en niet iets anders?”.

Uitspraak

Van de week, in een overvol zwembad met erg veel herrie, las ik in een van mijn favoriete bladen Happinez de volgende uitspraak: 
‘If you can imagine it, you can achieve it; if you can dream it, you can become it’. 

Het is een uitspraak van een jonge innovator uit Amsterdam, ik vermoed dat zij hem ook heeft van een heel wijs iemand, maar ik vind hem wel heel erg goed. Bovendien zou dit mij kracht en lef moeten geven. Ik heb immers mijn toekomstbeeld al een keer beschreven en mijn toekomstdroom. Het geeft me wel moed.

Creativiteit is onontbeerlijk

Ik functioneer beter als ik creatief bezig kan zijn. Dat merk ik vooral als ik op vrijdagmiddag naar mijn teken- en schildercursus ga. Ik kijk er elke week weer naar uit om mijn mede-cursisten te zien en te spreken en lekker creatief bezig te zijn. Zij zijn mijn ‘nieuwe collega’s’ en ik ben heel blij met ze. Ik blijf een mensen-mens, ook al heb ik besloten om te proberen alleen vanuit huis te gaan werken, in mijn eentje. Dat zal niet meevallen.

Zaaien

Terug naar het artikel waar ik deze blog mee begon: wij zijn in onze snelle maatschappij heel erg geneigd om alleen maar te zaaien en de lat hoog te leggen, zonder dat we echt iets doorzetten dat we graag willen. En als het oogsttijd is dan zijn we alweer met iets anders bezig. Ik heb al eerder geschreven over onze ‘snelle’ maatschappij en welke nadelen deze heeft, maar ik blijf er toch in ‘hangen’. Net als iedereen denk ik. We rennen maar, we vliegen maar, we gaan maar door, nemen geen rust en zetten niet door. Als we dan uiteindelijk rust nemen (een paar dagen vrij bijvoorbeeld) dan zijn we ziek, zitten onze schouders en nek vast, kunnen we niet slapen, kunnen we niet ‘stil’ worden. 

Zelfhulpboeken

Mijn boekenkast puilt uit van boeken over ontspannen. Leren mindful te zijn, huishoud- en opruimcoaching, mediteren, zonder handrem leven, loslaten, simplify your life en andere zelfhulpboeken. Ik heb ze nog geen van allen uitgelezen. Ik ben ook hierin blijkbaar de mening toegedaan dat ik eerst moet lezen voordat ik iets kan. Daar word je toch helemaal simpel van? Niet denken maar doen! Ook zo’n boek. Alleen die ene zin zegt eigenlijk alles: doe iets gewoon als het goed voelt en denk niet na over de gevolgen en of het wel een goede beslissing is. Ik ben er echt een ster in om tot in den treure dingen die ik heb besloten of heb gedaan te analyseren. Om daarna tot de conclusie te komen dat het misschien toch anders had gemoeten. Maar ja, op dat moment was het de goede beslissing. Dat accepteren blijft moeilijk. Ik denk dat dat voor heel mensen geldt, niet alleen voor mij.

Wat moeten we dan wel doen?

Dingen laten komen zoals ze komen en accepteren dat niet alle wegen leiden tot bevrediging of voldoening. Dat is een stuk rustiger en gemakkelijker dan je denkt. Ga naar buiten, schrijf dagelijks in een dagboek, doe elke dag iets dat je een goed gevoel geeft. Of eigenlijk: je moet er niet over nadenken, maar gewoon doen!

11 november 2014

Elke week op dinsdag krijg ik de nieuwsbrief/blog van Hilde Backus. En elke week verbaast het me weer dat het onderwerp van die week de vinger op de zere plek legt bij mij.

Geleefd worden

Deze week is de titel ‘6 Tips voor als je de perfecte keuze van jezelf eist terwijl je hoofd tolt en je bang bent dat je door de mand valt’. Margot (advocate) is bang om de verkeerde keuzes te maken ze wil alles goed doen, perfect eigenlijk. Ze zorgt voor drie kleine kinderen, een man en twee ouders die kort na elkaar overlijden, ondertussen heeft ze ook een eigen praktijk opgezet, maar ze voelt zich geleefd. Er is geen tijd voor haarzelf, om even alles voor haarzelf op een rijtje te zetten over wat ze nu echt wil in het leven.

Perfectie

Ik lees verder en voel bij mijzelf een brok in mijn keel opkomen, ik herken het zo goed dat geen tijd voor jezelf hebben, altijd zorgen, altijd alles perfect willen doen. Het is echt doodvermoeiend. Daarbij worstel ik toch ook nog met een hele diepe deuk die mijn zelfvertrouwen heeft opgelopen. Ik noem het rouw, maar ik kom er niet uit, zelfs na twee jaar nog niet. Ik wil gewoon even met een dekentje, een pot thee en een fijn boek lekker op de bank. Maar er is altijd wat te doen. Dat leg ik mezelf op, dat weet ik, maar ik blijf erin hangen. Soms heb ik gewoon letterlijk geen fut om iets te doen. En als ik eraan denk dat ik weer moet gaan presteren op een kantoor of welk ander werk dan ook, dan brandt mijn kaarsje alweer op. Ik wil niet moeten presteren, ik wil lekker op de bank en me fijn voelen, maar er is altijd wat te doen, alweer. Zucht…

Nuttig

Ik durf geen beslissingen te nemen, want ik ben bang dat andere dingen dan niet kunnen. Ik moet geld verdienen anders kunnen we niet normaal leven. Ik moet zorgen, want anderen hebben mij nodig. Ik wil graag nodig zijn, ik wil graag nuttig zijn voor anderen. Waar komt dat vandaan? Ik weet het niet. Maar zodra ik mezelf opleg dat ik moet gaan presteren, blokkeer ik. Ik vind mezelf niet goed genoeg, voor niets goed genoeg eigenlijk en dat is pijnlijk. Soms kan ik er wel om janken. Ik heb een coachingstraject gevolgd en dat heeft me veel gebracht. Ik was ook op het punt dat ik het echt ging doen en toen……..toen bedacht ik dat ik moest gaan presteren en ik blokkeerde . Vanaf dat moment is er niets meer van terechtgekomen. Niet van dagboek schrijven, niet van bloggen, niet van lezen, niet van schrijven en dat voelt zo leeg…

Wat wil ik?

Ik leg mezelf van alles op en er is maar weinig waar ik echt blij van word. Ik word blij van koken, van bijzondere dingen maken met gewone dagelijkse groenten. Dat geeft zo’n voldoening, maar het kost zoveel tijd. En tijd heb ik niet. Al mijn dagen zijn gevuld en ik werk geen eens. Ik ben nog steeds moe, zelfs nu ik niet werk. Ik ga altijd heel enthousiast aan de slag met alles dat bij een idee hoort, behalve met het idee zelf. Ik bedacht dat ik wil schrijven. Ik ga een opleiding doen, ik ga visitekaartjes laten maken, ik koop een websitenaam, ik ontwerp briefpapier en zoek een agenda die erbij past. Maar het echte schrijven? Nee dat doe ik niet, dan moet ik presteren en dat kan ik niet, ik ben niet goed genoeg. En zo gaan de dagen, weken, maanden en inmiddels zelfs jaren voorbij zonder dat ik daadwerkelijk iets onderneem qua werk.

Zorgen

Wil ik het wel echt? Of voel ik me nuttig en prettig genoeg door gewoon thuis te zijn, te zorgen, te koken, misschien te lezen? Ik weet het nog steeds niet. Ik ben blij dat ik thuis ben, maar aan de andere kant baal ik zo van het feit dat al mijn dagen gevuld zijn door, voor of met anderen. Ik heb nooit tijd om even alleen te zijn, om even niet te zorgen, niet te moeten. Ik kan het gewoon niet blijkbaar. Ondertussen maar ondertussen word ik steeds vermoeider, chagrijniger en voel ik me nuttelozer dan ooit. Maar ik wil gewoon voor mijn kinderen thuis kunnen zijn. Maar ik wil ook werk doen waar ik blij van word. Waarom is dat niet te combineren? Dat is waar ik al jaren naar zoek: die perfecte combinatie en ik vind hem niet. Daar is weer dat woord ‘perfect’, het is nooit goed genoeg, de lat ligt altijd ontzettend hoog en ik slaag er niet in om die te verlagen. Hoe kom ik daar uit?

‘I don’t want to be alone, I want to be left alone’ (Audrey Hepburn) op de Flow nr. 3 2014