11 november 2014
Elke week op dinsdag krijg ik de nieuwsbrief/blog van Hilde Backus. En elke week verbaast het me weer dat het onderwerp van die week de vinger op de zere plek legt bij mij.
Geleefd worden
Deze week is de titel ‘6 Tips voor als je de perfecte keuze van jezelf eist terwijl je hoofd tolt en je bang bent dat je door de mand valt’. Margot (advocate) is bang om de verkeerde keuzes te maken ze wil alles goed doen, perfect eigenlijk. Ze zorgt voor drie kleine kinderen, een man en twee ouders die kort na elkaar overlijden, ondertussen heeft ze ook een eigen praktijk opgezet, maar ze voelt zich geleefd. Er is geen tijd voor haarzelf, om even alles voor haarzelf op een rijtje te zetten over wat ze nu echt wil in het leven.
Perfectie
Ik lees verder en voel bij mijzelf een brok in mijn keel opkomen, ik herken het zo goed dat geen tijd voor jezelf hebben, altijd zorgen, altijd alles perfect willen doen. Het is echt doodvermoeiend. Daarbij worstel ik toch ook nog met een hele diepe deuk die mijn zelfvertrouwen heeft opgelopen. Ik noem het rouw, maar ik kom er niet uit, zelfs na twee jaar nog niet. Ik wil gewoon even met een dekentje, een pot thee en een fijn boek lekker op de bank. Maar er is altijd wat te doen. Dat leg ik mezelf op, dat weet ik, maar ik blijf erin hangen. Soms heb ik gewoon letterlijk geen fut om iets te doen. En als ik eraan denk dat ik weer moet gaan presteren op een kantoor of welk ander werk dan ook, dan brandt mijn kaarsje alweer op. Ik wil niet moeten presteren, ik wil lekker op de bank en me fijn voelen, maar er is altijd wat te doen, alweer. Zucht…
Nuttig
Ik durf geen beslissingen te nemen, want ik ben bang dat andere dingen dan niet kunnen. Ik moet geld verdienen anders kunnen we niet normaal leven. Ik moet zorgen, want anderen hebben mij nodig. Ik wil graag nodig zijn, ik wil graag nuttig zijn voor anderen. Waar komt dat vandaan? Ik weet het niet. Maar zodra ik mezelf opleg dat ik moet gaan presteren, blokkeer ik. Ik vind mezelf niet goed genoeg, voor niets goed genoeg eigenlijk en dat is pijnlijk. Soms kan ik er wel om janken. Ik heb een coachingstraject gevolgd en dat heeft me veel gebracht. Ik was ook op het punt dat ik het echt ging doen en toen……..toen bedacht ik dat ik moest gaan presteren en ik blokkeerde . Vanaf dat moment is er niets meer van terechtgekomen. Niet van dagboek schrijven, niet van bloggen, niet van lezen, niet van schrijven en dat voelt zo leeg…
Wat wil ik?
Ik leg mezelf van alles op en er is maar weinig waar ik echt blij van word. Ik word blij van koken, van bijzondere dingen maken met gewone dagelijkse groenten. Dat geeft zo’n voldoening, maar het kost zoveel tijd. En tijd heb ik niet. Al mijn dagen zijn gevuld en ik werk geen eens. Ik ben nog steeds moe, zelfs nu ik niet werk. Ik ga altijd heel enthousiast aan de slag met alles dat bij een idee hoort, behalve met het idee zelf. Ik bedacht dat ik wil schrijven. Ik ga een opleiding doen, ik ga visitekaartjes laten maken, ik koop een websitenaam, ik ontwerp briefpapier en zoek een agenda die erbij past. Maar het echte schrijven? Nee dat doe ik niet, dan moet ik presteren en dat kan ik niet, ik ben niet goed genoeg. En zo gaan de dagen, weken, maanden en inmiddels zelfs jaren voorbij zonder dat ik daadwerkelijk iets onderneem qua werk.
Zorgen
Wil ik het wel echt? Of voel ik me nuttig en prettig genoeg door gewoon thuis te zijn, te zorgen, te koken, misschien te lezen? Ik weet het nog steeds niet. Ik ben blij dat ik thuis ben, maar aan de andere kant baal ik zo van het feit dat al mijn dagen gevuld zijn door, voor of met anderen. Ik heb nooit tijd om even alleen te zijn, om even niet te zorgen, niet te moeten. Ik kan het gewoon niet blijkbaar. Ondertussen maar ondertussen word ik steeds vermoeider, chagrijniger en voel ik me nuttelozer dan ooit. Maar ik wil gewoon voor mijn kinderen thuis kunnen zijn. Maar ik wil ook werk doen waar ik blij van word. Waarom is dat niet te combineren? Dat is waar ik al jaren naar zoek: die perfecte combinatie en ik vind hem niet. Daar is weer dat woord ‘perfect’, het is nooit goed genoeg, de lat ligt altijd ontzettend hoog en ik slaag er niet in om die te verlagen. Hoe kom ik daar uit?
‘I don’t want to be alone, I want to be left alone’ (Audrey Hepburn) op de Flow nr. 3 2014