Zo schrijf ik mijn wandelcoach nog dat het me maar niet lukt om te schrijven of te bloggen en zo lees ik ineens een artikel op een website die mij uitdaagt om toch iets op papier te zetten. Grappig…
In het artikel staat: “Er zijn dus veel mensen die met het gevoel rondlopen dat het leven pas echt gaat beginnen als….je je opleiding hebt afgerond; je eenmaal een huis hebt gekocht etc. Met andere woorden: Nu sappelen met het idee dat er ooit een tijdperk zal aanbreken waarin alles op zijn plaats is gevallen, je gelukkig bent en alles vanzelf gaat. Maar dat komt maar niet.” (uit: ‘De luxe van genoeg’ van Martin van der Gaag )
Herkenbaar
Pfoe, wat herkenbaar zeg! Ik denk ook altijd dat ik eerst nog van alles moet doen om dan toch echt schrijver of journalist te worden, of allebei… Ik moet nog een opleiding doen, of een cursus om beter te schrijven, of dingen gaan doen die totaal niet bij mij passen etc. Allemaal met als doel dat ik kan zeggen dat ik een ‘diploma’ heb voor iets dat ik al jaren kan: schrijven. Blijkbaar is onze samenleving zo opgezet dat je voor alles een papiertje moet hebben, wil je een bepaald vak kunnen uitoefenen. We hebben het niet meer over natuurlijk talent, bepaalde karaktereigenschappen die onontbeerlijk zijn of jarenlange ervaring, al dan niet professioneel. Sinds ik heb besloten om toch echt te gaan schrijven voor een blog, een tijdschrift een nieuwsbrief of wat dan ook, blokkeer ik. Het lukt niet. Net of iets ‘moeten’ er alleen al voor zorgt dat het dan juist niet lukt. De ene na de andere onzekerheid steekt de kop op: ‘Is het wel interessant wat ik schrijf?’, ‘Kan ik wel van schrijven mijn werk maken zonder hbo-diploma Journalistiek?’, maar ook: “Waarom moest ik weg bij mijn werkgever en mocht een ander blijven?”, “Ben ik wel goed genoeg voor wat ik wil?”, “Ben ik niet te egoïstisch dat ik dit wil en niet iets anders?”.
Uitspraak
Van de week, in een overvol zwembad met erg veel herrie, las ik in een van mijn favoriete bladen Happinez de volgende uitspraak:
‘If you can imagine it, you can achieve it; if you can dream it, you can become it’.
Het is een uitspraak van een jonge innovator uit Amsterdam, ik vermoed dat zij hem ook heeft van een heel wijs iemand, maar ik vind hem wel heel erg goed. Bovendien zou dit mij kracht en lef moeten geven. Ik heb immers mijn toekomstbeeld al een keer beschreven en mijn toekomstdroom. Het geeft me wel moed.
Creativiteit is onontbeerlijk
Ik functioneer beter als ik creatief bezig kan zijn. Dat merk ik vooral als ik op vrijdagmiddag naar mijn teken- en schildercursus ga. Ik kijk er elke week weer naar uit om mijn mede-cursisten te zien en te spreken en lekker creatief bezig te zijn. Zij zijn mijn ‘nieuwe collega’s’ en ik ben heel blij met ze. Ik blijf een mensen-mens, ook al heb ik besloten om te proberen alleen vanuit huis te gaan werken, in mijn eentje. Dat zal niet meevallen.
Zaaien
Terug naar het artikel waar ik deze blog mee begon: wij zijn in onze snelle maatschappij heel erg geneigd om alleen maar te zaaien en de lat hoog te leggen, zonder dat we echt iets doorzetten dat we graag willen. En als het oogsttijd is dan zijn we alweer met iets anders bezig. Ik heb al eerder geschreven over onze ‘snelle’ maatschappij en welke nadelen deze heeft, maar ik blijf er toch in ‘hangen’. Net als iedereen denk ik. We rennen maar, we vliegen maar, we gaan maar door, nemen geen rust en zetten niet door. Als we dan uiteindelijk rust nemen (een paar dagen vrij bijvoorbeeld) dan zijn we ziek, zitten onze schouders en nek vast, kunnen we niet slapen, kunnen we niet ‘stil’ worden.
Zelfhulpboeken
Mijn boekenkast puilt uit van boeken over ontspannen. Leren mindful te zijn, huishoud- en opruimcoaching, mediteren, zonder handrem leven, loslaten, simplify your life en andere zelfhulpboeken. Ik heb ze nog geen van allen uitgelezen. Ik ben ook hierin blijkbaar de mening toegedaan dat ik eerst moet lezen voordat ik iets kan. Daar word je toch helemaal simpel van? Niet denken maar doen! Ook zo’n boek. Alleen die ene zin zegt eigenlijk alles: doe iets gewoon als het goed voelt en denk niet na over de gevolgen en of het wel een goede beslissing is. Ik ben er echt een ster in om tot in den treure dingen die ik heb besloten of heb gedaan te analyseren. Om daarna tot de conclusie te komen dat het misschien toch anders had gemoeten. Maar ja, op dat moment was het de goede beslissing. Dat accepteren blijft moeilijk. Ik denk dat dat voor heel mensen geldt, niet alleen voor mij.
Wat moeten we dan wel doen?
Dingen laten komen zoals ze komen en accepteren dat niet alle wegen leiden tot bevrediging of voldoening. Dat is een stuk rustiger en gemakkelijker dan je denkt. Ga naar buiten, schrijf dagelijks in een dagboek, doe elke dag iets dat je een goed gevoel geeft. Of eigenlijk: je moet er niet over nadenken, maar gewoon doen!