17 juni 2014
Zijn speurtocht was lang, maar zeker. Want de geest leefde, wachtte. Eenmaal verlost herrees zijn kracht. De wolf was weer vrij. (Uit: Het lied van de wolf – George Stone)
Het is Moederdag en ik heb een afspraak met mijn wandelcoach voor een wandeling. Ik kom op het startpunt aan in mijn regenpak, er is namelijk zeer slecht weer voorspeld. Mijn coach heeft een paraplu bij zich. En wat denk je? Uiteraard gaat het niet regenen!
Boek
Zodra ik aankom moet ik mijn verhaal kwijt over een boek waarin ik begonnen ben met lezen. Ik ben er zo vol van dat ik vrij snel buiten adem raak en mijn coach mij tot rust en ademhalen moet manen. Het zit nogal hoog dat boek: ‘Lady of Hay’ van Barbara Erskine. Ik herken erg veel van mezelf in het boek dat gaat over een journaliste die een serie artikelen schrijft over reïncarnatie, hypnose en regressietherapie. Ik wilde dat ooit ook worden, ongeveer 25 jaar geleden. Het boek pakt mij omdat de hoofdpersoon onder hypnose teruggaat naar een vorig leven. Ik heb me altijd al afgevraagd hoeveel daarvan waar is. Aan de ene kant wil ik het geloven, aan de andere kant vind ik het grote onzin. Maar ergens stelt het mij ook wel gerust dat er na dit leven mogelijk nog een leven is en mijn geest verder zal leven. Ik ben zo gepakt door dat boek dat ik er gewoon niet van kan slapen. Ik besluit het weg te leggen en pas verder te lezen als ik minder bevattelijk ben. Mijn reactie is nogal overgevoelig als ik niet helemaal in balans ben.
Omdraaiprincipe
Mijn coach maant mij tot rustig ademhalen en vijf minuten niet te praten, alleen te letten op de omgeving. Wat zie ik en waar doet het mij aan denken? Het waait nogal hard en ik zie de boomtoppen van de populieren heen en weer gaan. Het valt mij op hoeveel konijnen er rondlopen en dat er mos op veel bomen zit. Op het moment dat we even stilstaan om naar de zwaaiende boomtoppen te kijken vliegt een koppel eenden ineens weg. Ze kiezen precies dat moment om weg te vliegen.
Waar doen die zwaaiende boomtoppen mij aan denken? Ik zie het als mijn zorgen die wegwaaien, de muizenissen in mijn hoofd die vervagen door de wind. Ik haal het voorbeeld aan van het Winnie de Poeh verhaal ‘A blustery day’ in het Nederlands gewoon ‘Waaibomenfeest’ genoemd. We hebben het kort even over de Tao van Poeh. Die waaiende boomtoppen geven mij rust, zorgen ervoor dat mijn zorgen (even) wegwaaien. ‘Kinderen weten nog niet dat het allemaal niet zo gemakkelijk gaat,’ mijmer ik hardop. Mijn coach draait het om, daar houdt hij van: ‘Volwassenen vergeten misschien op een gegeven moment dat het vaak wèl zo gemakkelijk gaat!’ Ik merk dat ik in het dagelijks leven zijn ‘omkeerprincipe’ ook ga gebruiken tegenover anderen.
Toch nog een blokkade
Mijn coach vindt dat ik dit beeld moet vastleggen en ik maak een filmpje van waaiende boomtoppen. We lopen verder over de niet gebaande weggetjes, dwars door het natuurgebied. Ondertussen vertel ik wat mij tegenhoudt om volledig te gaan voor het schrijven van teksten. Ik vind het eng, ben bang dat ik er niet genoeg mee zal verdienen en daardoor de financiële druk op mijn man vergroot. Ik voel me daar niet goed bij. Dat is een van de dingen die mij blokkeert in mijn schrijvende bestaan, daardoor lukt het niet om te schrijven. De stem van mijn ‘innerlijke vriend’ komt niet boven de stem van mijn ‘innerlijke criticus’ uit. Die criticus heeft namelijk nogal een grote bek.
Een andere ‘blokkade’ is dat het voor mij erg belangrijk is om thuis te kunnen zijn voor mijn kinderen. Ik voel me er goed bij dat ik er ben. ‘Misschien wil je er ook gewoon wel voor hen zijn. Daar is niks mis mee hoor,’ vindt mijn coach.
Het lied van de Koekoek
We horen een Koekoek roepen. ‘Wat roept die Koekoek?’ Eigenlijk altijd hetzelfde: koekoek. Net als ik eigenlijk. Ik betrap mij erop dat ik ook heel vaak herhaal wat mij tegenhoudt. Dat ik bang ben niet goed genoeg te zijn, dat het niet lukt etc., net als die Koekoek. Ik leg het uit. Ik ben geneigd om de weg van de minste weerstand te kiezen, omdat het zo gemakkelijk is, ik heb nog niet het lef om door te zetten. Deze wandelcoaching is geslaagd als ik dat lef wel heb. We lopen tegen de wind in. ‘Soms geeft het letterlijk een ander beeld als je je omdraait en met de wind in de rug loopt. Zo werkt het ook met die angst van jou. Loop eens de andere kant op,’ adviseert mijn coach. Tja, wat heb ik eigenlijk te verliezen? Mijn inkomen, maar uiteindelijk heb ik meer te winnen besef ik. Is dat dan toch mijn innerlijke vriend die daar spreekt?
Het lied van de wolf
Ik vertel over een ander boek dat indruk op mij heeft gemaakt: ‘Het lied van de wolf’ van George Stone, omdat het boek het leven van een wolf beschrijft die uit zijn roedel is verstoten, omdat hij zingt (huilen naar de maan). Ik heb het boek gelezen toen ik in de derde klas van de mavo zat, dat is in 1986-1987 geweest. Het gedicht waar het boek mee begint heb ik voorgedragen voor de klas. Ik vertel over een kennis van de hondenschool, zij heeft Malamute honden. Malamutes lijken erg veel op wolven. Juist op dat moment zie ik een echte ‘wolf’ lopen! Enthousiast wijs ik op de wolf die ons tegemoet komt in het veld. Wij zijn allebei zeer verbaasd over dit toeval. De wolf komt dichterbij. Hij is erg groot met een hele dikke vacht. Zijn baas loopt achter hem. We kunnen de hond aaien. Het is namelijk echt een hond vertelt zijn baas. Hij zou een kruising zijn van een wolf en een herder. De ‘wolfshond’ gaat een stukje verderop zitten wachten tot zijn baas komt. Ik vind het echt heel erg jammer dat we geen foto hebben gemaakt van dit geweldige dier. Ik ben nog steeds verbaasd over dit ongelooflijke toeval! Toeval bestaat niet zeggen ze. Dat lezen we in het boek ‘De Celestijnse Belofte’ van James Redfield. We hebben het allebei gelezen.
We lopen verder door het veld. We hebben het over energievreters zoals die worden beschreven in het boek ‘De Celestijnse Belofte’.
We besluiten om mijn ‘favoriete weggetje’ over het pad van de boomstammen door het water, nu een keer andersom te lopen. Gewoon om te kijken of het echt werkt dat omkeerprincipe.
Het omkeerprincipe van mijn coach werkt echt! Het geeft mij ‘another view’ op mijn dromen, mijn keuzes. Het vergrendelscherm en het beginscherm van mijn smartphone tonen inmiddels allebei bovenstaande foto, om mij eraan te herinneren om dingen anders te bekijken. Afgelopen zondag liep ik mijn laatste wandeling met mijn wandelcoach en ik kreeg van hem een boekje cadeau: ‘Wandel je wijzer. natuur en stad als coach’ van Aat van der Harst. Een echte aanrader!! Over die laatste wandeling vertel ik mogelijk in mijn volgende blog.